Astrologia jest wiedzą o Kosmosie, a właściwie uczy nas o miejscu człowieka w Kosmosie. Człowiek bowiem wpisany jest w czasoprzestrzeń Kosmosu, a zwłaszcza naszego Układu Słonecznego. Kiedy wyobrazimy sobie Kosmos z Ziemią w środku (możemy przyjąć taki punkt widzenia), a właściwie z Układem Słonecznym w środku, to bardzo odległe gwiazdy są aż gdzieś tam, na tzw. sferze gwiazd stałych, gdzieś na Drodze Mlecznej i mogą być opisane wyimaginowaną kulą, niezmiernie odległą od Układu Słonecznego. Tę kulę nazywamy Sferą Niebieską.
Znany nam Układ Słoneczny ma w centrum wielką gwiazdę – Słońce. W najbliższym jej sąsiedztwie znajduje się planeta Wulkan – daje się wyczuć astrologicznie istnienie planety obiegającej Słońce w ciągu dwóch miesięcy. Dalej znajdują się Merkury i Wenus. Te trzy planety nazywamy planetami wewnętrznymi, bo z punktu widzenia Ziemi, są one między Ziemią a Słońcem. Z kolei takie planety jak (po kolei) Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton oraz Trans Pluton, uważane są za planety zewnętrzne. Planety wewnętrzne działają silnie znajdując się na zachodzie, a zewnętrzne – na wschodzie, czyli kiedy planety zewnętrzne wschodzą w horoskopie, działają o wiele silniej, niż kiedy zachodzą, a te wewnętrzne – odwrotnie. Np. Wenus, jako gwiazda wieczorna, jest silniejsza, niż jako gwiazda poranna.
Doba syderalna – doba słoneczna. Astrologia oparta jest na ruchu Słońca i doba słoneczna jest to rok zamieniony na dobę. Rok ma 365 dni i zamieńmy to proporcjonalnie na dobę na 24 godziny, to na jeden dzień wypadnie nam 3 minuty 57 sekund, tej doby słonecznej tzw. syderalnej. I ten czas, który upłynął tej doby od chwili kiedy Słońce weszło w 0° Barana w południe danego dnia, jest podawany w efemerydach na dwunastą. Dlatego też to tego czasu doby syderalnej trzeba dodać ten czas rzeczywisty słoneczny i w ten sposób otrzymaliśmy wartość, która w astrologii określana jest jako RAMC, co znaczy wznoszenie proste środka nieba (Zenitu). I tę wartość podaną w godzinach zamieniamy na stopnie: 24 godziny = 360°.
Planeta, dom, wszystko to, co ma jakieś znaczenie w horoskopie, najsilniej działa na początku znaku zodiakalnego w 0°, a wpływ ten bardzo słabnie w ostatnich stopniach znaku, zwłaszcza od 27 do 29°59′ jest najsłabszy i tam ulega już wypaczeniu, wpływowi następnego znaku. Planeta lub dom znajdujące się w takim położeniu jest pod wpływem obu znaków zodiakalnych. Natomiast w pierwszych trzech stopniach, jest pod czystym wpływem tego znaku i niejako “wyrywa się” z horoskopu, tzn. że jej wpływ też nie jest tam czysty: planeta działa jak znak. Np. Wenus w takim położeniu, przestaje działać jak Wenus w znaku, a nabiera wyłącznie cech znaku. A więc, wszystko to, co znajduje się od 0 do 3 stopnia jest w horoskopie najsilniejsze. Są jeszcze inne bardzo ważne punkty w horoskopie. Dla Barana, Raka, Wagi i Koziorożca jest to 21°. Dla Byka, Lwa, Skorpiona i Wodnika – 14°, a dla Bliźniąt, Panny, Strzelca i Ryb – 19.
Siła lub słabość położenia planety, może być rozumiana zodiakalnie lub horoskopowo. Każda planeta jest najsilniejsza, kiedy wschodzi. Teraz omawiamy horoskopowe położenia planet, bo w każdej astrologii położenie planety horoskopowe jest najważniejsze, przede wszystkim dla wydarzeń, bo w astrologii urodzeniowej, położenie zodiakalne jest ważne, dla kształtowania się charakteru. Natomiast położenie horoskopowe, jest ważne ze względu na wpisanie nas w określony kontekst fizyczny i dlatego nabiera szczególnej wagi. Najsilniejszy jest dom pierwszy – Ascendent. Im bliżej Ascendentu znajduje się planeta, tym jest silniejsza, czyli na horyzoncie i poniżej horyzontu (już wschodzi, albo dopiero za chwilę wzejdzie). Odchylenie tego wschodzenia liczone jest tylko do 25°, niezależnie od szerokości pierwszego domu. Czyli 25° poniżej horyzontu planeta jeszcze wschodzi, a pierwszy dom może mieć np. 35°.
Drugim takim silnym położeniem jest położenie zenitalne, czyli dokładnie nad głową. Jest to trochę słabsze położenie, ale jeżeli w Ascendencie nic nie ma, to jest to położenie najważniejsze w horoskopie. Położenie w MC oznacza, że są planety w 9 lub 10 domu. Jeżeli są w obu tych domach, to preferujemy to, co jest w 10. Ale jeżeli jest planeta w Ascendencie, to nie trzeba już patrzeć na MC. Dominantą jest to, co wschodzi najpierw. Z tym, że jeżeli wschodzą dwie planety, np. Wenus z Saturnem, to Saturn, jako planeta zewnętrzna, otrzymuje prerogatywy nad Wenus, bo on jest silniejszy na wschodzie.
Jeżeli jest taka sytuacja, że nie ma nic w Ascendencie, ani w MC, to trzeba zwrócić uwagę na dom 7, co zachodzi. A jeżeli i tam nic nie ma, to trzeba zobaczyć, co jest w domu 4, czyli na północy horoskopu. Jeżeli zdarzy się, że we wszystkich tych domach nie ma żadnej planety, to planeta, która jest najwyżej nad horyzontem, staje się dominantą. Tak się szuka dominanty. Planeta wspomagającą w dominancie (bo zawsze taka jest), jest ta, która ma najbliższy (kątowo), najsilniejszy aspekt. Planeta działa sama tylko wtedy, gdy nie ma żadnego wielkiego aspektu.
Aspekty
Szybkość poruszania się planet: Księżyc, Merkury, Wenus, Słońce, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton.
Zawsze są ważniejsze aspekty aplikacyjne. A jeżeli są dwa aspekty aplikacyjne, to preferujemy ten, który ma mniejszą odległość kątową.
Koniunkcja – identyczne położenie dwóch planet. W zasadzie dla aspektów wielkich przyjmujemy odchylenie 8°, ale np. dla Jowisza z Saturnem – 10°, a dla Słońca z Księżycem – 12°. Księżyc dochodzący do koniunkcji Słońca jest bardzo maleficzny. Najgorszy ze wszystkich aspektów, jakie mogą być jest nów, ale natychmiast, kiedy to minie, staje się bardzo beneficzny. Z tym, że jeżeli jakakolwiek planeta znajduje się 17° od Słońca, nazywana jest conbus, czyli spalona i Słońce nabiera charakteru tej planety, a jej wpływ słabnie. Ona oddaje swoją siłę Słońcu. Natomiast kiedy planeta znajduje się 15′ od koniunkcji Słońca (cazini) i mówimy, że planeta znajduje się w sercu Słońca i wtedy jest potwornie silna – to są bardzo wybitne jednostki.
Planety działające w koniunkcji, jednoczą swoją wolę, działają w jednym kierunku.
Drugim ważnym i silnym aspektem, jest kwadratura. Dzielimy ja na wschodzącą i zachodzącą. Np. jeżeli szybko idąca Wenus, zdąża do koniunkcji Jowisza i znajdzie się w kwadraturze, to jest to kwadratura dwa razy silniejsza, od takiej, którą stworzy Wenus idąca od koniunkcji do opozycji Jowisza. Wszystkie kwadratury od opozycji do koniunkcji są silniejsze. Kwadratury wschodzące podniecają energie w człowieku, robią go ambicjonalnym. Kwadratura zachodząca jest bardzo słaba i osłabia wole człowieka. Powoduje rozdźwięk między planetami, konflikt (tak, jakby kłóciły się dwie osoby).
Opozycja nie wyklucza porozumienia, może przyciągać. Koniunkcja i opozycja są to aspekty prymaryczne i są najsilniejsze w horoskopie. Trzeba najpierw zwrócić na nie uwagę, bo są to takie aspekty, których człowiek nie przewalczy. To stanowi karmę horoskopu. Natomiast pozostałymi aspektami można sterować.
Bardzo silnym aspektem, tak samo jak kwadratura, jest trygon. Z tym, że trygon zachodzący jest silniejszy, a wschodzący słabszy. Kiedy planeta minie opozycję i dochodzi do 120°, to jej wpływ słabnie. Ta opozycja osłabła, nabiera charakteru beneficznego,, człowiek jest rozlazły, rozpieszczony, zdarzają się jakieś układy, które nie wyrabiają w nim nic, tylko mu po prostu wszystko ułatwiają. Natomiast, jeżeli planeta idzie do opozycji i tworzy trygon, człowiek może to bardzo twórczo wykorzystać.
O połowę słabszy od trygonu jest sekstyl – 60° i działa podobnie.
Są jeszcze dwa wielkie aspekty: paralela deklinacyjna, czyli identyczne odchylenie od równika (do 1°), traktowania jak koniunkcja oraz położenie najsilniejsze ze wszystkich, czyli paralela zodiakalna (identyczne odchylenie w stopniach od południka niebios). Paralelą zodiakalna jest również identyczne odchylenie planet od linii horyzontalnej horoskopu.
Półaspekty, to aspekty małe.
Każdy szczyt domu, MC i Ascendent mają odchylenie 5° (przy wielkich aspektach). Planety wielkie mają przeciętnie odchylenie 8°, a małe 3°. Aspekty małe – 3°.