Szczytowe osiągnięcia naukowe Johannesa Keplera w dziedzinie astronomii to również jednoczesny triumf astrologii. Prawdopodobnie twoja wyszukiwarka internetowa nie będzie wiedziała jak poprawnie brzmi jego nazwisko, ale ten średniowieczny astronom i astrolog, Johannes Kepler nie jest obcą postacią dla tych, którzy studiują nocne niebo z tej drugiej perspektywy.
Kepler był genialnym astrologiem żyjącym w XVII wieku, który odkrył trzy prawa ruchu planet, które później zostały nazwane od jego nazwiska. Odkrycie, które przedstawił w tamtych czasach było trudne do zaakceptowania, ale Kepler był w stanie matematycznie udowodnić, że ziemia i pobliskie planety poruszają się wokół Słońca po pewnej stałej, eliptycznej orbicie, tak jak wcześniej przed nim sugerował to Kopernik.
W artykule opublikowanym na stronie Cosmic Patterns Software, astrolog David Cochrane opisuje Keplera jako jednego z największych naukowców wszechczasów. Jego osiągnięcia – jak pisze Cochrane o Keplerze – „wpłynęły na wkroczenie do czasów, w których dominuje wiedza i nauka, w których matematyka połączona jest ze staranną obserwacją w celu wyjaśnienia racjonalnych podstaw wielu niezwykłych zjawisk”.
Nieznany dla wielu współczesnych badaczy i obserwatorów nieba jest fakt, że dokonania Keplera również były kamieniem milowym w astrologii i w wysiłkach wielu astrologów podejmowanych w celu pragmatycznego ulepszenia rzemiosła, którym się zajmują, tj. głównie dostarczaniu lepszych i bardziej dokładnych horoskopów.
Historyk John North podkreśla, że gdyby Kepler nie był astrologiem, prawdopodobnie nigdy by nie osiągnął sukcesów na polu astronomii planetarnej w takiej formie, jaką znamy obecnie. To co najbardziej martwi Davida Cochrane to fakt, że dzisiejsza historia trywializuje zasługi i odkrycia Keplera w dziedzinie astrologii.
Na przykład artykuł o Keplerze opublikowany na prestiżowej stronie Harvard.edu szyderczo podchodzi do matematycznego i astrologicznego geniuszu Keplera i opisuje go jako kogoś, kto kierując się potrzebami ekonomicznymi, został sprowadzony do osoby, która „robi astrologiczne przepowiednie dla zamożnych ludzi pragnących poznać swoją przyszłość”. Kepler zarabiał na życie dzięki sporządzaniu horoskopów dla bogatych i możnych ówczesnego świata. Ale, tak jak mówi Cochrane, ci, którzy twierdzą, że robił to tylko po to, aby przetrwać, nie mają racji.
Ponieważ jego wkład w dziedzinę astronomii był tak znaczący, Kepler jest często romantycznie utożsamiany z rewolucją naukową, która – jak się powszechnie uznaje – uratowała ludzkość przed utonięciem w średniowiecznym mistycyzmie. Cochrane twierdzi, że to nigdy nie było bezpośrednim celem Keplera.
„Kepler w pełni wierzył w astrologię, uznawał ją za ważną i znaczącą. Ci, którzy trywializują jego szczere zaangażowanie w nią, zniekształcają historyczną prawdę” stwierdza Cochrane.
Inny współczesny astrolog również wypowiada się w temacie Keplera. Na swoim blogu brytyjski astrolog Robert Currey pisze, że Kepler prowadził dzienniki nazywane przez niego almanachami, w których opisywał astrologiczne zjawiska i fenomeny swoich czasów. Kepler oprócz trzech praw ruchu planet również powiązał ze sobą dwa ważne zjawiska tj. pływy z oddziaływaniem Księżyca.
W 1601 roku Kepler napisał De Fundamentis Astrologiae Cetoribus, książkę broniącą fizycznych podstaw astrologii. Ujawnił w niej swój zachwyt pitagorejskim konceptem harmonii ciał niebieskich i tym, co określił mianem boskiej geometryzacji.
Currey twierdzi, że Kepler inspirował się myślą starożytnych Greków, ale był on również bardzo religijnym człowiekiem, który przedstawiał siebie swojemu mentorowi Michaelowi Maestlinowi jako „luterańskiego astrologa”. Podążając za duchem zmian epoki, w której żył, pragnął on również, aby zmiany i reformacja objęła astrologię, ale w pewnym sensie obawiał się on negatywnych efektów, błagał teologów, fizyków i psychologów, aby ci na fali zmian „nie wylewali dziecka wraz z kąpielą”.
W 1606 roku Kepler napisał do Thomasa Harriota, naukowca z Oxfordu, informując go o tym, że 10 lat wcześniej odrzucił tradycyjny podział zodiaku na 12 znaków astrologicznych, pisał też o odrzuceniu innych tradycyjnych astrologicznych konceptów. W tamtym czasie wyznał Harriotowi, że koncentruje się głównie na aspektach (kątowej zależności planet między sobą wyrażonej w stopniach) i przekształceniu astrologii w naukę o harmonii.
„Na powierzchni tego wszystkiego, te powszechnie przytaczane komentarze wydają się popierać popularny mit mówiący o tym, że Kepler nie wierzył w astrologię, ale po prostu musiał ją praktykować, aby zapłacić rachunki. Ale komentarze te nie wydają się być tym, co autentycznie, w głębi Kepler myślał o astrologii” – pisze Currey i dodaje –„Kepler próbował pozyskać od Harriota informacje na temat wyników jego eksperymentów z załamaniem fal. Wnika z tego, że próbował on przekształcić astrologię w coś, co lepiej wpisywałoby się w ramy harmonijno-pitagorejskie”.
Pomimo tego, że Kepler widocznie martwił się o swój profesjonalny wizerunek, kontynuował on publikowanie swoich almanachów do roku 1624. Jednakże w korespondencji z Maestlinem wyraził swoje zmartwienie, że almanachy mogą wpłynąć negatywnie na jego naukową reputację.
W 1999 roku pewien astrolog odnalazł jeden z horoskopów, który Kepler wykonał dla austriackiego szlachcica. Horoskop opisywał szczegółowo tradycyjne układy domów i znaków astrologicznych, o których Kepler napisał Harriotowi w 1606 roku, że zaprzestał ich używania 10 lat wcześniej.
„Austriacki możny urodził się w 1587 roku. Wynikało by z tego, że w tym czasie miałby on mniej niż 10 lat, a Kepler byłby w wieku około lat 25, gdy wykonywał ten horoskop” – mówi Currey.
W dwóch prywatnych listach do Maestlina napisanych w 1611 roku, Kepler analizował horoskopy swojej rodziny i astrologiczne przyczyny śmierci swojego syna. Ta korespondencja była ściśle prywatna, nie wchodził tutaj w grę żaden zysk finansowy, co potwierdzałoby autentyczne zainteresowania Keplera astrologią.