Astrologia jest wiedzą o Kosmosie, a właściwie uczy nas o miejscu człowieka w Kosmosie. Człowiek bowiem wpisany jest w czasoprzestrzeń Kosmosu, a zwłaszcza naszego Układu Słonecznego. Kiedy wyobrazimy sobie Kosmos z Ziemią w środku (możemy przyjąć taki punkt widzenia), a właściwie z Układem Słonecznym w środku, to bardzo odległe gwiazdy są aż gdzieś tam, na tzw. sferze gwiazd stałych, gdzieś na Drodze Mlecznej i mogą być opisane wyimaginowaną kulą, niezmiernie odległą od Układu Słonecznego. Tę kulę nazywamy Sferą Niebieską.

W momencie, w którym przystępujemy do interpretacji horoskopu należy zamknąć już wszystkie książki i posługiwać się jedynie tą wiedzą, którą mamy w głowie. Trzeba umieć wyciągać wniosek syntetyczny z całego obrazu nieba, a nie tylko z poszczególnych czynników jak np. położenie Ascendentu czy Słońca, mówiące o cechach człowieka. W procesie interpretacji dochodzimy w końcu do pełnego obrazu i zrozumienia tego problemu. Interpretacja składa się z trzech podstawowych kroków. Zadajemy horoskopowi pytania. To my sami musimy postawić problem – nie odbywa się to mechanicznie: teraz weźmiemy horoskop i wszystko z niego wypiszemy. Byłoby to zajęciem zupełnie bezprzedmiotowym. Robimy więc inaczej: zadajemy horoskopowi pytania, np. o długość życia danego człowieka, o jego zawód czy charakter. Ogólnie rzecz biorąc zawsze posługujemy się planetą, jako sygnifikatorem danej sprawy. Planetą znajdującą się w określonym znaku zodiakalnym i domu horoskopu. Przypatrujemy się temu i wydobywamy znaczenie. To jest pierwszy krok.